“Ready to tack, mate?” “Aye skip!” “Go!”
Met Rosanne van Welzen en Joshua Paine
Rosanne en Josh arriveren na etenstijd in Oudeschild. Met de Texelhopper hebben ze de hele zuidelijke helft van het eiland mogen bewonderen. Misschien wel daarom durft Josh al snel te zeggen dat hij nog honger heeft. We lopen met Tommy naar de Rackert om daar een blik erwtensoep open te trekken. Een ‘first’ voor de Nieuw-Zeelander, maar het smaakt hem best.
Terug naar de Houtmanstraat. Op tijd naar bed, want morgen wacht een leuke, lange zeildag. We besluiten om lekker buiten te ontbijten. In het zicht van de Kombuis krijgt Josh honger. We scoren uitsmijters in het zonnetje. Daarna van wal. Met windje west drie richting Razende Bol. Josh is een wedstrijdzeiler en geniet van het zeilen met zo’n ouderwets Fries scheepje. We gooien allerlei Engelse en Nederlandse zeiltermen door elkaar. Rosanne absorbeert alles. Het is haar eerste dag op een zeilboot, maar ze is steevast van plan om alles er uit te halen wat er in zit. En dat schiet lekker op met twee instructeurs.
Vastgevaren op zuidoever van de Razende Bol. En weer heeft Josh honger. Dus maken we de meegebrachte sushi soldaat. Weggespoeld met witte wijn: nog een ‘first’ voor de Rackert.
Na de sushi is het water tot kuitdiep weggezakt en waden we naar de plaat. In het oosten ligt een verdwaalde zeehond en in het westen ankert een verdwaald motorbootje in de Noordzeebranding. Verder alleen vogels. Heerlijk om daar even een rondje te maken. Roos en Josh hebben aan één rondje niet genoeg en doen er samen nog een.
Daarna met mooi bezeilde koers naar een rustige opper. In dit geval ’t Kuitje bij het Balgzand. Toen het anker viel had Josh weer honger. Bonenschotel (voor Josh zonder bonen) met rode wijn en een goed gesprek. Roos en Josh kruipen gezellig samen onder het voordek en ik ga zonder tent in de kuip liggen. Kan makkelijk.
Ik was nog wakker toen de ankerketting met de kentering van hoog opeens een vreemd geluid maakte. Ik zag dat het schip draaide op de stroom. Logisch. Maar wat later zag ik dat de boot aan het varen was. Niet logisch, of toch wel? De boot had bij het draaien het anker losgetrokken. Geen paniek. Gewoon het anker binnenhalen en opnieuw steken. Wel behoorlijk wat herrie op het voordek. Niet leuk voor het stel dat eronder lag.
Zes uur later, bij de kentering van laag, was ik wakker. De zonsopgang boven het Balgzand was al adembenemend mooi, maar tot mij grote verbazing landde een ijsvogel op de kop van het roer. IJsvogels horen in snelstromende beekjes op kleine visjes te jagen. IJsvogels horen helemaal niet op een roer van een schip voor anker in een zoutwatergeul te zitten. Maar hij zat er wel. En van zo dichtbij kon ik heel goed zien hoe ontzettend mooi zo’n vogeltje is. Hij keek mij ook strak aan. Ik zal hem niet snel vergeten.
Rosanne was ziek bij het opstaan. Erg veel last van haar keel. Stom genoeg had ik geen basismedicijnen mee., dus thee en stepsils moesten het ergste leed verzachten. Dat lukte wel een beetje. Onder zeil richting Den Oever pakte Roos de kaarten en de verrekijker om zich te bekwamen in de navigatie. Erg weinig wind, en te laat vertrokken om nog met de stroom Den Oever te halen. Dus maar met ruime koers terug naar Den Helder. Het wordt erg warm. Zo warm dat Roos en Josh slaap krijgen en weer onder het voordek duiken. Kalmpjes solo naar Den Helder gezeild.
Afgemeerd in de Marinejachthaven. Daar nog een biertje in de zon, en toen gingen Roos en Josh richting trein. Toen de vloed eenmaal behoorlijk liep heb ik de Rackert teruggemotord naar Texel.